Woda pobrana z ujęć wody zanim zostanie wtłoczona do sieci wodociągowej musi być poddana procesowi jej uzdatniania. Dlaczego? Zgodnie z obowiązującym Rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 13 listopada 2015 roku woda, przeznaczona do spożycia przez ludzi musi spełniać pewne wymagania jakościowe. Woda, którą ujmujemy z naszych ujęć praktycznie w niemal całym zakresie spełnia te wymagania. Wyjątek stanowią rozpuszczone w wodzie związki żelaza i manganu. Zgodnie z wyżej przytoczonym rozporządzeniem ilość żelaza w wodzie nie może być większa niż 200 μg Fe/l, a manganu – 50 μg Mn/l. Woda, które spełnia te wymagania, jest nie tylko bezpieczna dla zdrowia, lecz także nie szkodzi instalacji i urządzeniom do niej podłączonym.

Związki żelaza i manganu są wymywane do wód głębinowych ze skał i gleb. Żelazo występuje w wodzie w postaci związków dwu  i trójwartościowych – odpowiednio Fe(II) i Fe (III). W warunkach tlenowych, na przykład w wodzie powierzchniowej, przeważają związki Fe (III). Ulegają one hydrolizie – pod wpływem wody wytrącają się jako osad. W wodach głębinowych, czyli w warunkach beztlenowych, żelazo dominuje w postaci rozpuszczonych w wodzie jonów dwuwartościowych Fe (II). Ich ilość może się wahać od wartości śladowych do kilkunastu tysięcy μg Fe/l. Mangan, w wodach głębinowych występuje w postaci rozpuszczonych związków dwuwartościowych Mn (II). Bardzo często towarzyszy związkom żelaza, ale jest go zwykle dużo mniej.

Schemat blokowy procesu technologicznego na SUW w Słupsku:

Proces usuwania z wody związków żelaza nazywamy odżelazianiem, a manganu – odmanganianiem. Odżelazianie polega na utlenieniu wszystkich rozpuszczalnych form dwuwartościowych Fe (II) do nierozpuszczalnej w wodzie postaci trójwartościowej Fe (III), a następnie usunięciu z wody powstałych związków Fe (III). Odmanganianie przebiega na podobnej zasadzie, z tą różnicą, że związki dwuwartościowe Mn (II) utlenia się do form czterowartościowych Mn (IV). Wytrącone związki żelaza i manganu usuwa się następnie z wody w procesie filtracji na złożach filtracyjnych.

Powyżej znajduje się schemat stacji uzdatniania wody w Słupsku. Woda dopływa do stacji rurociągiem technologicznym z dwóch ujęć wody: Westerplatte i Głobino (1). Woda zmieszana z obu ujęć trafia do hali aeratorów, gdzie jest poddawana procesowi napowietrzania.  Napowietrzanie wody realizowane jest przez cztery aeratory kaskadowe (2), których zadaniem jest odpowiednie natlenienie wody surowej oraz usunięcie gazów rozpuszczonych w wodzie, tj. siarkowodoru i dwutlenku węgla.  Woda surowa doprowadzona jest do górnej części aeratora (rozdeszczowiona systemem rur), a następnie spływa po rusztach ociekowych do dolnej części aeratora.

Po napowietrzeniu woda napływa do komór reakcji (3), których zadaniem jest wydłużenie kontaktu wody z powietrzem i częściowe wytrącenie związków rozpuszczonych w wodzie (głównie żelaza), skąd dalej grawitacyjnie napływa do komór filtracyjnych (4).

Komory filtracyjne to otwarte zbiorniki wypełnione złożem filtracyjnym. Złoże filtracyjne stanowi piasek kwarcowy o odpowiednim uziarnieniu. Wytrącone z wody związki żelaza i manganu zostają zatrzymanie w warstwie złoża. Woda przepływając przez piasek kwarcowy i następnie zebrana przez drenaż filtracyjny skierowana zostaje do zbiorników wody uzdatnionej (5) skąd poprzez pompy (6) wtłoczona zostaje do sieci wodociągowej.

 Widok hali filtrów:

Widok komory filtracyjnej:

Reasumując, warto podkreślić że proces uzdatniania wody w Słupsku oparty jest na naturalnych  procesach, powszechnie występujących przyrodzie, tj. napowietrzania i filtracji. Do wody nie są dodawane żadne środki chemiczne, reagenty i środki dezynfekujące.

Do pobrania:

– Efekt ekologiczny uzyskiwany na SUW w Słupsku
– Czy warto pić wodę prosto z kranu?
– Produkcja wody pitnej

Zobacz także:

– Problem kamienia w wodzie